Św. Ojciec Pio Urodził się w roku 1887 w Pietrelcinie, miejscowości koło Neapolu. Od początku życia zakonnego odznaczał się umiłowaniem modlitwy i cierpliwością w znoszeniu cierpienia. W katedrze w Benewencie 10 sierpnia 1910 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przez jakiś czas pozostał w swej rodzinnej Petrelcinie, pomagając proboszczowi.
Stygmaty
20 września 1918 roku podczas modlitwy przed wizerunkiem Chrystusa ukrzyżowanego Ojciec Pio otrzymał stygmaty. Na jego dłoniach, stopach i boku pojawiły się otwarte rany - znaki męki Jezusa. Zaczęły się goić dopiero tuż przed śmiercią a następnie znikły całkowicie.
Ojciec Pio poddawany był badaniom. W roku 1931, w związku z olbrzymim zamieszaniem związanym ze stygmatami oraz posądzeniem o fałszerstwo, Stolica Apostolska zabroniła O. Pio wykonywania posługi kapłańskiej. Po dwóch latach zakaz cofnięto i O. Pio powrócił do Służby Bożej w San Giovanni Rotondo. Jego ideą stała się pomoc ludziom w cierpieniu, zarówno duchowym, jak i fizycznym. Czynił to drogą gorliwej modlitwy, wypraszając w ten sposób łaski dla wiernych.
22 września odprawił ostatnią mszę jubileuszową. Umarł 23 września nad ranem. 20 grudnia 2001 roku, w obecności Jana Pawła II, został ogłoszony Dekret o cudzie, a 26 lutego 2002 roku promulgowano Dekret o kanonizacji.
Kanonizacja Ojca Pio miała miejsce 16 czerwca 2002 roku na Placu św. Piotra w Rzymie.